Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2015

Να διεκδικήσουμε τα σχολειά μας, τους δασκάλους μας, το μέλλον και τη ζωή μας!

Συμμαθητές – συμμαθήτριες

Με το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς πήραμε μια πρώτη γεύση, τι σημαίνει και πως μορφοποιείται το σχολείο των μνημονίων. Τώρα μάλιστα είναι ψηφισμένο μετά το 1^ο και το 2^ο, το 3^ο και πιο βάρβαρο όπως χαρακτηρίστηκε και όχι άδικα, μνημόνιο. Ψήφισαν όλα αυτά τα μέτρα και όλοι μαζί γιατί όπως είπαν και υποστηρίζουν, θέλοντας να πείσουν όλους εμάς και τους γονείς μας, ότι δε γινόταν διαφορετικά και ότι αναγκάστηκαν να το κάνουν για να Σωθεί η χώρα και να Σωθούμε εμείς και οι οικογένειές μας για άλλη μια φορά!

Να λοιπόν πως εννοούν τη Σωτηρία, που γνωρίσαμε αρκετοί από μας πολύ καλά, τα προηγούμενα χρόνια. Τα δύο πρώτα μνημόνια έφεραν στο λαό και τη νεολαία ανεργία (πολλοί από τους γονείς μας είναι άνεργοι), μετανάστευση και ξενιτιά, απλήρωτη δουλειά, μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, ακρίβεια και φοροληστεία. Και όταν αμφισβητήθηκαν από τους εργαζόμενους και τη νεολαία κάποια απ’ αυτά και αναπτύχθηκαν αγώνες, υπήρξε τρομοκρατία, διώξεις και καταστολή. Τώρα η Τρίτη κατά σειρά Σωτηρία απλώνει ακόμη περισσότερο τη φτώχεια και την εξαθλίωση, φέρνει παραπέρα μειώσεις μισθών και συντάξεων, κλείνει νοσοκομεία και σχολεία, φέρνει νέους δυσβάσταχτους φόρους στα νοικοκυριά και ακόμη μεγαλύτερη ακρίβεια σε βασικά είδη κατανάλωσης.

Σ’ αυτό το πλαίσιο τα κλειστά σχολεία ή σχολεία που υπολειτουργούν είναι μια πραγματικότητα σε πολλές περιοχές. Ρέθυμνο, Πάτρα, Καλαμάτα, Λάρισα, νησιά Βόρειου Αιγαίου, αλλά και στην Αθήνα, υπάρχουν σχολεία που δεν έχει τοποθετηθεί (για διορισμό ούτε λόγος πια, μόνο αναπληρωτές και ωρομίσθιοι) κανείς ή ελάχιστοι δάσκαλοι και καθηγητές. Γι’ αυτές τις χαμένες ώρες δε λένε τίποτα. Άχνα και τσιμουδιά. Σφυρίζουν αδιάφορα, τόσο οι του υπουργείου, όσο και οι διάφοροι υπεύθυνοι των διευθύνσεων που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τ’ αδικαιολόγητα. Βέβαια για όλους αυτούς, χαμένες είναι μόνο οι ώρες των κινητοποιήσεών μας που τις θυμούνται και τις χρησιμοποιούν για να μας τρομοκρατήσουν και να μας υποτάξουν.

Συμμαθητές – συμμαθήτριες

Οι πολιτικές που επιβάλλουν σ’ εμάς και τις οικογένειες μας φτώχεια και εξαθλίωση, κλειστά σχολεία και νοσοκομεία, ελλείψεις καθηγητών και δασκάλων, είναι οι ίδιες πολιτικές που σε άλλους λαούς επιβάλλουν την προσφυγιά και τη δυστυχία. Ατέλειωτα τα καραβάνια των προσφύγων, που αναγκάζονται στον ξεριζωμό όταν η φωτιά του πολέμου καίει, σκορπώντας τον όλεθρο. Είναι οι ίδιες πολιτικές που έχουν μετατρέψει τη Μεσόγειο σε ένα απέραντο νεκροταφείο ψυχών, που ορθώνουν τείχη, δημιουργούν στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Σ’ αυτό τον κόσμο, σ’ αυτούς τους καιρούς είναι ζήτημα ζωής η ανάπτυξη αγώνων για τη διεκδίκηση του σχολείου (για να μη κλείσει κανένα σχολείο), των καθηγητών μας (πλήρη και άμεση κάλυψη όλων των κενών), του ψωμιού, της ελευθερίας και της ειρήνης. Να συμβάλλουμε στη δημιουργία τέτοιων διεκδικητικών αγώνων με συζητήσεις – συνελεύσεις σε κάθε σχολείο μπροστά και στις εκλογές των νέων μας συμβουλίων. Να συμβάλλουμε στην δημιουργία μαθητικού κινήματος.