Η είδηση της δολοφονίας του 15χρονου Αλέξη πυροδότησε μια γενική μαθητική έκρηξη. Στις 8 του Δεκέμβρη κανείς δεν μπήκε για μάθημα στις τάξεις! Ακόμα και αν κυβέρνηση και μέσα ενημέρωσης προσπάθησαν να το βαφτίσουν πένθος και θλίψη, η μαθητική νεολαία πήρε την υπόθεση στα χέρια της και έκανε την οργή της συζήτηση, συνέλευση, διαδήλωση, κίνημα. Γιατί αυτό που ένιωσε ο κάθε μαθητής αυτές τις γεμάτες μέρες δεν ήταν μόνο θλίψη και πόνος για έναν άδικο χαμό, αλλά κυρίως η ανάγκη να εναντιωθεί στο σύστημα που σηκώνει το χέρι και πυροβολεί, να αγωνιστεί ενάντια στη δολοφονική πολιτική του, να βροντοφωνάξει πως είναι αντίθετος με το μαύρο μέλλον που του ετοιμάζουν.
Οι μαθητές πλημμύρισαν τους δρόμους, περικύκλωσαν και «πολιόρκησαν» αστυνομικά τμήματα, κατέλαβαν τα σχολεία, τις λεωφόρους, τις γειτονιές τους, έγραψαν συνθήματα και πανώ, επιμένοντας για μέρες στον αγώνα τους, χωρίς να λογαριάζουν τα χημικά, το ξύλο και τα ΜΑΤ που μάταια έστειλε η κυβέρνηση για να τους σταματήσει.
Η μαθητική οργή δεν «προέκυψε» το βράδυ του Σαββάτου, αλλά συσσωρεύεται χρόνια τώρα, και σίγουρα κανείς δεν μπορεί να πει ότι έσβησε ή έστω ότι περιορίστηκε μετά τα γεγονότα του Δεκέμβρη. Γιατί αυτό που προκάλεσε την αγανάκτηση δεν ήταν μόνο το γεγονός της δολοφονίας. Αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και σηματοδότησε μια γενικότερη έκρηξη. Είναι, λοιπόν, η αντιδραστική πολιτική του συστήματος που εξοργίζει τους μαθητές, η καταπίεση που νιώθουν στην καθημερινότητά τους, οι εντατικοί ρυθμοί του σχολείου που τους εξοντώνουν, οι ταξικοί φραγμοί που τους αποθαρρύνουν και τους πετάνε έξω από την εκπαίδευση, το αβέβαιο και τρομακτικό μέλλον που βλέπουν να ορθώνεται μπροστά τους. Τους καταργούν το δικαίωμα να σπουδάζουν και να μορφώνονται, τους προετοιμάζουν για αυριανούς άνεργους ή ευέλικτους εκμεταλλεύσιμους εργαζόμενους, δεν τους αφήνουν χώρο για τα όνειρά τους, δεν τους αφήνουν ούτε λεπτό ελεύθερο χρόνο για να ζήσουν και να σκεφτούν! Βλέπουν τους γονείς τους να τα βγάζουν δύσκολα πέρα, να μένουν άνεργοι, να τους παραμελούν, να δυσκολεύονται να τους στηρίξουν οικονομικά και ψυχολογικά.
Από αυτή την άσχημη πραγματικότητα αναζητούν συνεχώς μια διέξοδο. Το σύστημα έχει να προτείνει πολλες ακίνδυνες «διεξόδους» για την εκτόνωση της νεολαίας. Όμως, οι μαθητές επέλεξαν το δύσκολο δρόμο του αγώνα. Όταν πλέον είδαν ξεκάθαρα πως το σύστημα αυτό αμφισβητεί ακόμα και το δικαίωμά τους στη ζωή, ότι τραβάει τη σκανδάλη και σκοτώνει απροκάλυπτα, φώναξαν «Φτάνει, ως εδώ!» και στράφηκαν ενάντια στους υπεύθυνους της πολιτικής που επιτίθεται στα δικαιώματά τους.
Οι υποστηρικτές του συστήματος και της πολιτικής του έτρεξαν να κατηγορήσουν και να συκοφαντήσουν τους μαθητές που «παρασύρθηκαν» και οδηγήθηκαν στην τυφλή βία και προσπάθησαν να τους συγκρατήσουν με κάθε μέσο. Αρχικά υποσχέθηκαν εκδρομές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες και όταν απέτυχε αυτό, έστρεψαν όλο το οπλοστάσιο των γκλομπ και χημικών εναντίον τους. Δεν ήταν οι σπασμένες βιτρίνες και τράπεζες και τα καμένα μαγαζιά που ενόχλησαν την κυβέρνηση. Ήταν αυτό το ποτάμι των νεαρών εξεγερμένων το οποίο ένιωσε να την απειλεί και να την στριμώχνει. Τρόμαξε που η νεολαία αναζήτησε τη συλλογική αγωνιστική απάντηση, που φώναξε ενωμένα την οργή της, που μετέτρεψε την οργή σε πολιτικοποιημένο κίνημα. Γι’ αυτό και προσπάθησε να την καταστείλει και να τη συκοφαντήσει με κάθε μέσο από την πρώτη στιγμή.
Αν και η μαθητική εξέγερση ξεκίνησε αυθόρμητα, κατάφερε πολύ γρήγορα να αποκτήσει πολιτικά χαρακτηριστικά, να διαμορφώσει συνειδήσεις σε μεγάλη κλίμακα, να κινητοποιήσει και να δώσει υποσχέσεις για συνέχιση. Η νεολαία δεν ξεθύμωσε ούτε σταμάτησε να είναι οργισμένη! Ούτε βέβαια παραιτήθηκε από τον αγώνα! Τα νέα μέτρα που έρχονται στην εκπαίδευση θα δώσουν αφορμές για νέες εξεγέρσεις. Οι μαθητές θα ξεσηκωθούν ξανά και θα διεκδικήσουν! Αυτό εξάλλου είναι που έμαθαν καλά το Δεκέμβρη που μας πέρασε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου