ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ

 ΕΔΩ ΕΛΛΑΔΑ, ΜΕ ΑΚΟΥΣ;

Όχι, δεν μπορώ να ακούσω, παρά μόνο τις κραυγές των ανθρώπων σου.

Των ανθρώπων που χαροπαλεύουν στα νοσοκομεία. Των ανθρώπων

που καθημερινά ελπίζουν να μην βρεθούν στην ανάγκη του ελεεινού

συστήματος υγείας όμως δεν τα καταφέρνουν. Δυστυχώς για αυτούς,

κάποια στιγμή θα έρθουν αντιμέτωποι με αυτό. Και τότε η λέξη

δυστυχώς θα συνοδεύεται απλώς με την φράση ΄που γεννήθηκα στην

Ελλάδα΄.

ΕΔΩ ΕΛΛΑΔΑ, ΜΕ ΒΛΕΠΕΙΣ;

Όχι! Μπορώ μονάχα να δω τις κακές επιλογές που εν τέλει

πληρώθηκαν. Τους ανθρώπους σου, που παλεύουν καθημερινά υπό

άθλιες συνθήκες για να μπορέσουν να ζήσουν, σιγά σιγά να σβήνουν με

σκοπό τουλάχιστον να εγκαταλείψουν την ζωή αγωνιστές. Αγωνιστές

και περήφανοι, που εκτός από το δικό τους ψωμί διεκδίκησαν και το

ψωμί το δικό σου, το ψωμί του καθενός.

ΕΔΩ ΕΛΛΑΔΑ, ΕΧΕΙΣ ΟΣΦΡΗΣΗ;

Όχι δεν έχω! Επέλεξα να σταματήσω να χρησιμοποιώ την μύτη μου από

τότε που άνοιξα το παράθυρο μου και μύριζε μονάχα καμένο. Η

μυρωδιά αυτή ήταν καμένη σάρκα, καμένοι άνθρωποι, καμένα δέντρα!

Ήταν τα καμένα κορμιά που δεν πρόλαβαν να σωθούν καθώς η Ελλάδα

για άλλη μια φορά δεν ήταν έτυμη να αντιμετωπίσει τη δύσκολη

κατάσταση. Εν τέλει μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό. Μόνο ο

άνθρωπος μπορεί να σώσει τον άνθρωπο. Το σύστημα μας έχει

εγκαταλείψει.

ΕΔΩ ΕΛΛΑΔΑ, ΕΙΣΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ;

--

Μάνος, μαθητής Β' Λυκείου