Φασισμός: H αρχή του, οι αιματηρές στάσεις του και το τέλος που πρέπει να του δώσουμε

(Με αφορμή τη δίκη για τη δολοφονική επίθεση ενάντια σε μαθητή στο Π. Φάληρο)

Πρωινό 28 Γενάρη του '13, όταν δύο εξωσχολικοί -ενεργά μέλη της φασιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή- έκαναν απόπειρα να δολοφονήσουν τον συμμαθητή μας, έξω από το σχολείο πριν την πρωινή προσευχή. Το παιδί κατά τύχη τελικά επιβιώνει, όμως το συμβάν αφήνει ένα ψυχολογικό τραύμα ανοικτό που δύσκολα επουλώνεται.

Αιτία της ενέργειας του δράστη; Η διαφαινόμενη διαφωνία του συμμαθητή μας με τα φασιστικά πρότυπα των δραστών, την οποία και εξέφρασε σε φίλη του, η οποία διατηρεί σχέση με τον δράστη, παροτρύνοντάς την να μην τα ακολουθήσει. Οι φασίστες λοιπόν, θεωρώντας αρκετό το ότι ο συμμαθητής μας για πλάκα έγραψε ένα «antifa» στο θρανίο της, του επιτέθηκαν με αρκετά καλά προσχεδιασμένο χτύπημα. Αυτή άλλωστε είναι και η «λογική» του φασισμού από πάντα.

Μπρος στα γεγονότα αυτά, διάφοροι παράγοντες του συστήματος και πρακτικά συνήγοροι της Χρυσής Αυγής και των δραστών, μαζί με όσους κάνουν ό,τι μπορούν για να επιβάλουν το σκοτάδι στα εκμεταλλευόμενα στρώματα, προσπαθούν με νύχια και με δόντια να αναγάγουν το συμβάν σε «βεντέτα για τα μάτια μιας κοπέλας».

Ας μας απαντήσουν όμως όλοι αυτοί. Πως γίνεται μια τέτοια πράξη, εκ του αποτελέσματος να μην καλλιεργεί τον φόβο στο μυαλό όσων αντιστέκονται; Πως μπορούν να κάνουν ότι ξεχνούν τη διαφωνία του θύματος και του δράστη όσον αφορά το ιδεολογικό επίπεδο. Και για να μην παρερμηνευτούμε, την διαφωνία αυτή ας μην την αναζητήσουμε στο πεδίο του αριστερού κινήματος ή κάποιας αμιγώς πολιτικής θέσης. Ας την αναζητήσουμε στο αυτονόητο που κάνει και πλέον ξεκάθαρο το συγκεκριμένο συμβάν. Ότι δηλαδή το φάντασμα του φασισμού δεν απειλεί και καταστέλλει μόνο τον μετανάστη, τον ομοφυλόφιλο, τον αριστερό ή τον κομμουνιστή. Το φαινόμενο αυτό απειλεί και όποιον απλά διαφωνεί.

Επιπλέον, πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο στο μυαλό μας ότι η απειλή αυτή για κάθε αντιφρονούντα και πολύ παραπάνω για κάθε αγωνιστή του λαϊκού κινήματος δεν είναι προϊόν παρθενογένεσης. Είναι παιδί του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος που ευθύνεται για την φτώχεια, την ανεργία, την μετανάστευση, τον πόλεμο. Ο ρόλος του φασισμού ανέκαθεν ήταν ότι σε εποχές κρίσης σαν τη δική μας που οι αντικειμενικές συνθήκες ωθούν τις μάζες στην αντίσταση, εκεί όπου δεν μπορεί να φτάσει το γκλομπ του μπάτσου έφτανε πάντα το μαχαίρι του φασίστα με τις ευλογίες του συστήματος.

Φέρνοντας τα παραπάνω στο σήμερα: Για όποιον διαφωνεί με το «νέο» Λύκειο, για όποιον διαφωνεί και αγωνίζεται ενάντια στις απολύσεις, την ανεργία, τις ιδιωτικοποιήσεις, το ξεπούλημα της λαϊκής περιουσίας, την καλλιέργεια του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των μεγάλων δυνάμεων ή όπως είπαμε και για κάποιον που απλά δεν βλέπει με καλό μάτι τις φασιστικές αντιλήψεις χωρίς να έχει αναφορά στα παραπάνω, το σύστημα στέλνει την απειλή του. Και αυτό μπορεί να γίνεται είτε με ραβασάκια του Δένδια στα σχολεία για κατάδοση μαθητών που συμμετείχαν στις καταλήψεις από τους διευθυντές τους, είτε με συλλήψεις αγωνιστών μαθητών μέσα από σχολεία και δακρυγόνα σε προαύλια, είτε με την κρατική τρομοκρατία σε πορείες με τα ΜΑΤ, είτε με την απαγόρευση απεργιών και διαδηλώσεων, είτε με ένα μαχαίρι στον Φύσσα, στον Λουκμάν, στον Φοίβο μας...

(http://www.youtube.com/watch?v=2CsgJNeD2EM)

Αυτή ήταν και είναι η αντισυστημικότητα της Χρυσής Αυγής. Εξάλλου, ο ελληνικός λαός έχει τη μνήμη και θυμάται ότι σε κάθε προσπάθειά του να στεριώσει στα πόδια του και να κάνει μια πραγματική αλλαγή, πάντα εκείνοι ήταν απέναντί του μαζί με την ντόπια αστική τάξη και Γερμανούς, έπειτα Άγγλους, έπειτα Αμερικάνους και πλέον και Ευρωπαίους διασώστες της.

Πως φτάσαμε ως εδώ; Από μεριάς του συστήματος δεν μπορούσε και να περιμένει κανείς διαφορετική αντιμετώπιση των πραγμάτων. Είναι απόφασή του να εντείνει την φασιστικοποίηση των ζωών μας και να πιπιλίζει καθημερινά τα μυαλά μας με γκεμπελικού, πρωτάκουστου βαθμού προπαγάνδα. Από μεριάς μας όμως, τίθεται ένα δίλημμα. Για πόσο ακόμα αγώνες θα πετιούνται στα σκουπίδια στο βωμό της «μητέρας των μαχών» όπως τη θεωρούν αρκετοί, τις εκλογές δηλαδή για ένα ευρωκοινοβούλιο αμφιβόλου σημασίας θεσμικά; Για πόσο δηλαδή, με απλά λόγια, θα έχουμε την αυταπάτη ότι το ίδιο το σύστημα που έθρεψε το φίδι, τώρα θα μας βοηθήσει και να το σκοτώσουμε, εναποθέτωντας μάλιστα όλες μας τις ελπίδες σε αυτό;

Τελικά, είναι ακριβώς αυτή η λογική η οποία οδηγεί το κίνημα στην αποσυγκρότηση που με τη σειρά της δίνει χώρο στο σύστημα να κάνει ό,τι θέλει. Διότι το σύστημα εκ των πραγμάτων κάνει μια επίθεση πάνω σε πραγματικές βάσεις και όχι πάνω σε δημοσκοπικές μελέτες. Όσο λοιπόν περιορίζουμε τη μάχη και την ταξική πάλη μέσα σε ένα φάκελο ψηφοδελτίου, τόσο θα είμαστε αναγκασμένοι να χάνουμε. Και αυτή είναι η πικρή αλήθεια που πρέπει να καταλάβουμε εάν στοχεύουμε πράγματι σε νίκη του λαού και της νεολαίας.

Αυτό που χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή είναι ένα κίνημα από τα κάτω, με χαρακτήρα μαχητικό που δεν θα διστάσει να δώσει τις μάχες που χρειάζονται ώστε να ανακόψουμε την επίθεση και τη φασιστικοποίηση. Και επαναλαμβάνουμε ηθελημένα με βάση πραγματική και όχι δημοσκοπική! Στα πλαίσια αυτού του κινήματος λοιπόν και του γενικότερου αγώνα των καταπιεζόμενων για ένα καλύτερο αύριο πρέπει να ενταχτεί και ο αντιφασιστικός αγώνας.

Αυτό το κίνημα που μας χρειάζεται λοιπόν, είναι στα χέρια μας να το καλλιεργήσουμε!

Και ακριβώς αυτό να είμαστε σίγουροι όλοι ότι θα κάνουμε! Γιατί; Γιατί για μια γενιά δίχως μέλλον, το μέλλον βρίσκεται στους αγώνες!