Εισήγηση της Μαθητικής Αντίστασης στην εκδήλωση της 13ης Νοέμβρη στην Αθήνα

Η δεκαετία μέσα στην οποία ξέσπασε το Πολυτεχνείο ήταν μια δεκαετία με λαϊκές και νεολαιίστικες εξεγέρσεις, που άλλαξαν τελείως εκείνη την εποχή αλλά επηρέασαν το σημερινό πολιτικό σκηνικό και την πάλη των λαών παγκοσμίως.

Η Σοβιετική Ένωση (ΣΕ) που, αν και την περίοδο εκείνη ήδη είχε αρχίσει να υποχωρεί από την επαναστατική πορεία, συνέχιζε να εμπνέει αγώνες και η Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση η οποία προχώρησε ένα βήμα παραπέρα την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και έκφρασε την αντιπαράθεσή της με τη ρεβιζιονιστική στροφή της ΣΕ έδωσαν ώθηση σε πολλούς εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες να γεννηθούν στην Αφρική ενάντια στους αποικιοκράτες, στη Λατινική Αμερική ενάντια στις αμερικάνικες στρατιωτικές επεμβάσεις και τα ντόπια καθεστώτα, στους αγώνες της Αλγερίας για ανεξαρτησία από τους Γάλλους ιμπεριαλιστές και τους αγώνες του βιετναμέζικου λαού και τη νίκη του απέναντι στον τότε πανίσχυρο αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Στο ίδιο κλίμα αναπτύχθηκαν και οι αγώνες της νεολαία. Ο Μάης του '68 στη Γαλλία και το Πολυτεχνείο.

Η επαναστατική πορεία αυτή επηρέασε ιδεολογικά και πολιτικά τα κινήματα που ξεπρόβαλαν και έδωσαν τέτοια στοιχεία ώστε οι λαοί και η νεολαία δεν πάλευαν μόνο για ειδικά ή τοπικά ζητήματα του κάθε λαού στην κάθε χώρα, αλλά έθεταν παραπέρα στόχους πάλης, γιατί εκείνη την περίοδο υπήρχε μια Αριστερά που, ακόμη και με τα ρεφορμιστικά χαρακτηριστικά που είχε αναπτύξει ένα κομμάτι της, είχε την εμπιστοσύνη του κόσμου και ενέπνεε τους αγώνες που είχε αναπτύξει, έδινε μια άλλη διέξοδο ώστε να οραματίζεται έναν καλύτερο κόσμο, μια σοσιαλιστική προοπτική.

Τώρα, μετά από μια γενιά με οράματα για έναν καλύτερο κόσμο έρχεται η δικιά μας η γενιά. Της οποίας της στερούν το δικαίωμα στις σπουδές, στη δουλειά, ζει σε συνθήκες πείνας και δεν βλέπει καμιά ελπίδα για το μέλλον της. Και αυτή τη γενιά την αποκαλούν καμμένη γενιά, γιατί θα πρέπει να γίνει θυσία και να υποστεί όλες τις στερήσεις στις ελευθερίες της, στα δικαιώματά της, στην ίδια της τη ζωή, προκειμένου να ξεπεραστεί η κρίση την οποία το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα γέννησε.

Τι είναι λοιπόν το διαφορετικό ανάμεσα στη γενιά του Πολυτεχνείου, η οποία αγωνιζόταν όχι μόνο για τα φοιτητικά και μαθητικά ζητήματα, αλλά στόχευε την πάλη της κατά του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος με την προοπτική για έναν άλλο κόσμο και σ' αυτή τη γενιά η οποία, αν και είχε ξεσπάσματα ήταν αυθόρμητα, δεν έχει βγει μαζικά και συγκροτημένα να διεκδικήσει το μέλλον της;

Για να απαντήσουμε σ' αυτό θα πρέπει να δούμε τις συνθήκες μέσα στις οποίες ξέσπασε το Πολυτεχνείο.

Η γενιά του Πολυτεχνείου ζούσε σε δικτατορία. Η καταπίεση που της ασκούσε δημιουργούσε από μόνη της ανησυχίες και η ανυπόφορη πραγματικότητα που βίωνε την εξωθούσε να ονειρευτεί και να ελπίζει σε μια άλλη ζωή. Αυτή η ανάγκη ήταν που πυροδοτούσε τις αντιστάσεις της. Επίσης, η νεολαία που συμμετείχε στο Πολυτεχνείο είχε κινηματικές εμπειρίες από αγώνες. Στα Ιουλιανά, στο κυπριακό, στον Πέτρουλα. Είχε αναδειχθεί λοιπόν ότι ο μόνος δρόμος για τη διεκδίκηση είναι μέσα από την πάλη και τον αγώνα.

Από την άλλη, η Αριστερά εκείνης της εποχής, ανεξάρτητα του πως κρίνεται ως προς τις πολιτικές της τοποθετήσεις, έχοντας και μια αγωνιστική παρουσία στους αγώνες της προηγούμενης περιόδου, είχε οικοδομήσει σχέσεις με το εργατικό-λαϊκό κίνημα και τις καταπιεζόμενες ομάδες.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που μέσα στο Πολυτεχνείο βρέθηκαν μαζί μαθητές, φοιτητές και εργαζόμενοι. Γιατί, σε αντίθεση με την αστική προπαγάνδα που θέλει να παρουσιάζει την εξέγερση του Πολυτεχνείου σαν ένα ξέσπασμα ατίθασων ή ρομαντικών όπως τους αποκαλούνε φοιτητών, παραβλέποντας τη συμμετοχή όλων των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας και εκμεταλλευόμενοι την ενσωμάτωση των ηγετικών μορφών της Αριστεράς εκείνης της περιόδου στην αστική διαχείριση και τη ρεφορμιστική λογική, επιδιώκει να περάσει το μήνυμα ότι οι αγώνες και η αντίσταση δεν έχουν μέλλον και ότι ο καπιταλισμός είναι μονόδρομος.

Σήμερα πάλι, τι εννοούμε «εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία» και πως μπορεί η γενιά μας να παλέψει για ένα καλύτερο κόσμο;

Για να βρει τις απαντήσεις της η νεολαία θα πρέπει να αντλήσει συμπεράσματα από την ιστορική εμπειρία της εξέγερσης του Νοέμβρη.

Πως δηλαδή το κίνημα τότε οργάνωσε την πάλη του συνδέοντας τα αιτήματα με τους πολιτικούς στόχους;

Με ποιες μορφές πάλης επέλεξε η νεολαία να αγωνίζεται και να οργανώνεται;

Πως, ξεκινώντας από τα στενά αιτήματα, έδωσε χαρακτηριστικά λαϊκής εξέγερσης σε εκείνο τον αγώνα;

Απέναντι στη σύγκρουση με το σύστημα, που δεν άργησε να έρθει, πως οργάνωσε τη δική της αντεπίθεση;

Κόντρα λοιπόν στις λογικές του συστήματος που έχουν περάσει στη νεολαία, τον ατομισμό, τις αντιλήψεις ενάντια στην οργάνωση και την πολιτικοποίηση ως αποδέσμευση από την κομματικοποίηση, πρέπει να οργανώσουμε την πάλη μας. Πρέπει η νεολαία να αντιπαραθέσει την προοπτική της για μια άλλη κοινωνία που θα έρθει μόνο μέσα από τους αγώνες της και την οργάνωσή της.

Αυτούς τους αγώνες οφείλει η Αριστερά σήμερα να τους χαρακτηρίσει, να τους δώσει κατευθύνσεις. Να υπερασπιστεί τα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας και να αλλάξει τους παρόντες αρνητικούς συσχετισμούς.

Σ' αυτό το πλαίσιο οι μαθητές έχουν κάθε λόγο να αγωνιστούν, τη στιγμή που δέχονται τη μεγαλύτερη επίθεση, που καταστρατηγείται κάθε τους δικαίωμα, όχι μόνο στην εκπαίδευση αλλά και στη ζωή και της ελευθερίες του. Δεν γίνεται να αποδεχτεί το χαρακτηρισμό της καμμένης γενιάς, γιατί άλλωστε καμιά γενιά ποτέ δεν έμεινε απαθής, χωρίς οράματα.

Οι μαθητές λοιπόν, κοιτώντας το Πολυτεχνείο, δεν πρέπει να το βλέπουμε σαν γιορτή, αλλά να αντλούμε ερεθίσματα ιδεολογικά και πολιτικά από αυτό για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία. Και λέγοντας αυτό, δεν εννοούμε μια απομίμηση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά τους νέους αγώνες που πρέπει να δώσει η γενιά μας, μετατρέποντας τις συνέπειες της ήττας σε εμπειρία για τους δικούς μας αγώνες.

Γιατί, αν ο Μάης του '68 αποτέλεσε το τέλος μιας επαναστατικής περιόδου, αν το Πολυτεχνείο εξελίχθηκε σε μια αστική μεταπολίτευση, αυτό δεν σημαίνει το τέλος της Ιστορίας αλλά το κλείσιμο ενός κύκλου από τον οποίο πρέπει να βγάλουμε συμπεράσματα για τους δικούς μας αγώνες. Εκεί πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας ως νέα ανατρεπτική γενιά και όχι στην παραίτηση και τη μουσειακή αποθέωση.