(Κείμενο μαθήτριας από τη Θεσσαλονίκη)
Η εξαρτημένη χώρα μας άγεται και φέρεται από τις επιταγές ξένων και εγχώριων κεφαλαιοκρατών. Με τα μέτρα λιτότητας που επιβάλλει το Μνημόνιο, με τις επιχειρήσεις να βάζουν λουκέτα, με την απαξίωση των εργασιακών κατακτήσεων, έρχεται να ταιριάξει και το τελευταίο τους εφεύρημα, ο Καλλικράτης. Το σύστημα ζητάει ευέλικτους εργαζόμενους που θα διατίθενται να δουλέψουν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες με τις χαμηλότερες απαιτήσεις και προσδοκίες. Εργαζόμενους που, όταν πάψουν να το εξυπηρετούν, θα τους πετάξει στα σκουπίδια. Φυσική απόρροια αυτού είναι να θέλουν να διαμορφώσουν τέτοιους εργαζόμενους. Και πού θα χτυπήσουν για να πετύχουν το στόχο τους;
Εδώ είναι που μπαίνουμε στο στόχαστρο οι μαθητές. Θέλουν από μικρή ηλικία να εμπεδώσουμε σε τι σάπιο κόσμο ζούμε και όχι απλώς αυτό, αλλά θέλουν να το συνηθίσουμε, να αφομοιωθούμε κι εμείς, να περάσουν στις συνειδήσεις μας πως η κατάσταση δεν αλλάζει, ο άνθρωπος δεν αξίζει να παλεύει για τα δικαιώματά του, για την ίδια του την ύπαρξη. Εκεί αποσκοπούν και οι τόσο “αισιόδοξες” ρυθμίσεις που προωθούν για την εκπαίδευση.
To σχολείο δε θα αποτελεί ένα μέρος όπου ο μαθητής θα κοινωνικοποιείται, χώρος όπου θα μπορεί ο ίδιος να διαμορφώνει καταστάσεις και να ανταλλάσει απόψεις με τους συμμαθητές του. Θα είναι χώρος όπου θα μαθαίνει να είναι χαφιές, χώρος που θα μαθαίνει ότι ο διπλανός του δεν είναι συμμαθητής και συναγωνιστής του, αλλά ανταγωνιστής του (αυτό το καλλιεργούν από νωρίς, με τους χώρους κοινωνικής δικτύωσης όπου οι μαθητές θα μπορούν να αναρτούν σχόλια για τους συμμαθητές τους).
“Ας πούμε πως θα μειώσουμε την ύλη, έτσι για να χαρούν τα παιδάκια, και να μην δώσουν σημασία στα άλλα που τους ετοιμάζουμε’’, θα είπαν όταν σκεφτόντουσαν πώς να μας πλασάρουν το «νέο» σχολείο. Να σημειώσουμε πως όταν μιλάνε για μείωση της ύλης, βέβαια, αναφέρονται σε μαθήματα που έτσι κι αλλιώς δεν αποτελούσαν μέρος της διδακτέας. Τώρα, μέσα στα άλλα που μας ετοιμάζουν, κρύβεται και η κατάργηση του ενός δωρεάν βιβλίου. Ένα βιβλίο σωστά γραμμένο, μαθαίνει συγκριμένα πράγματα στους μαθητές και λειτουργεί σαν μια σταθερή βάση, πάνω στην οποία θα στηριχθούν ώστε να αρχίσουν να ανεβαίνουν όλο και πιο ψηλά. Ακριβώς επειδή το γνωρίζουν, έρχονται να τραβήξουν απ’ τα πόδια μας αυτή τη βάση και να μας ρίξουν σε ένα αχανές πεδίο πληροφοριών, το διαδίκτυο. Μπορεί να παρουσιάζουν την προοπτική αυτή σαν προοδευτική, αφού κάνει χρήση της νέας τεχνολογίας, όμως πρέπει να δούμε τι υπάρχει από πίσω. Από τις χιλιάδες πληροφορίες που βρίσκονται εκεί, καλούμαστε εμείς να βρούμε τι είναι σωστό και τι πρέπει να μάθουμε. Το ίδιο απεριόριστη, συγνώμη, απροσδιόριστη ήθελα να πω, θα είναι και η εξεταστέα ύλη. Οι αυθαιρεσίες των καθηγητών, δεκτές. Όλη αυτή η εντατικοποίηση, η συνεχής αξιολόγησή μας, ο βομβαρδισμός μας με εξετάσεις, η απαξίωση της γνώσης θα μας οδηγήσει είτε στο να παρατήσουμε το σχολείο είτε να εξουθενωθούμε ψυχικά και σωματικά.
Μην ξεχνάμε επίσης ότι τον υπολογιστή, το internet και πολλές φορές τη θέρμανση και άλλες κτηριακές ανάγκες θα τα «χρηματοδοτήσουν» οι γονείς. Αυτό βέβαια σημαίνει κι άλλα έξοδα για τον ήδη επιβαρυμένο οικονομικό προϋπολογισμό. Γι’ αυτούς όμως που δεν καταφέρνουν τελικά να πληρώσουν; Mα δε θα στείλουν τα παιδιά τους σχολείο! Να πώς εμποδίζουν τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών να παρακολουθήσουν το σχολείο.
Ενώ λοιπόν μειώνουν τα κονδύλια που δίνουν στα σχολεία, κόβουν την ενισχυτική διδασκαλία (αν έχεις, πήγαινε σε φροντιστήριο), θέλουν να στριμωχνόμαστε 30 μαθητές σε κάθε τάξη (με ποιους να πρωτοασχοληθεί ο καθηγητής;) και μειώνουν τις προσλήψεις καθηγητών, την ίδια ώρα μιλούν για αξιολογήσεις σχολείων! Αυτοί που αποτρέπουν την εύρυθμη λειτουργία του σχολείου και αποποιούνται τις ευθύνες τους είναι οι ίδιοι με αυτούς που θα αποφανθούν για το πόσο καλή δουλειά γίνεται. Οι αξιολογήσεις θα ακολουθηθούν από κατηγοριοποίηση των σχολείων σε καλά και κακά. Ένα κριτήριο, βέβαια, θα είναι και το επίπεδο της περιοχής στην οποία βρίσκονται, για να μη μας διαφεύγει ο ταξικός χαρακτήρας του μηχανισμού. Τα καλώς αξιολογημένα σχολεία θα χρηματοδοτούνται. Τα άλλα, τα κακά, θα υποχρηματοδοτούνται, θα υπολειτουργούν και, γιατί όχι, θα κλείνουν. Με τα παιδιά όμως που φοιτούν εκεί, τι θα γίνει; Γι’ αυτά οι πόρτες κλείνουν. Στόχος βέβαια είναι να μη θεωρούμε αυτονόητο το δικαίωμα στη μόρφωση, να μη το θεωρούμε καν δικαίωμά μας.
Και για όσους δεν χόρτασαν εξετάσεις αλλά επιμένουν στην προσπάθειά τους να περάσουν σε κάποια σχολή, το σύστημα τους ενθαρρύνει: αποσύνδεση της αποφοίτησης απ’ τη δευτεροβάθμια με την εισαγωγή στη τριτοβάθμια, που πάει να πει ότι άλλες εξετάσεις θα δίνουμε για το απολυτήριο του λυκείου και άλλες θα δίνουμε, αν έχουμε τα ψυχικά αποθέματα, ώστε να περάσουμε στο Πανεπιστήμιο. Από εκεί και ύστερα, αφού θα έχουν καταρρακώσει τις αντιστάσεις μας και θα μας έχουν αναγκάσει να γίνουμε πειθήνια πιόνια, η εκμετάλλευσή μας είναι αυτό που περιμένουν.
Εμείς παρ’ όλα αυτά παλεύουμε για τα όνειρα και τα δικαιώματά μας. Αυτό δεν πρέπει να τους αφήσουμε να μας το κλέψουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου