«Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία», «Διαμαντοπούλου δεν στα ‘πανε καλά, η νεολαία πίσω δεν γυρνά», «νέο σχολείο παλιά η συνταγή, αυτή η πολιτική να ανατραπεί». Αυτά και πολλά άλλα συνθήματα αντηχούσαν στην πόλη μας για δύο βδομάδες, όταν οι μαθητές, με κατειλημμένα σχολεία, γεμίζαμε τους δρόμους, αποφασισμένοι να λογαριαστούμε με την πολιτική που μας στερεί το δικαίωμα στη μόρφωση, τις δημοκρατικές ελευθερίες και την αξιοπρεπή ζωή.
Με αυτόν τον τρόπο, κάναμε φανερούς τους λόγους που μας οδήγησαν σε κινητοποιήσεις, παρά την επίμονη προσπάθεια ορισμένων (βλέπε προϊστάμενο διεύθυνσης δευτεροβάθμιας και όχι μόνο) να τις καταδικάσουν ως αναίτιες, εθιμοτυπικές ή ακόμα και υποκινούμενες (η γνωστή καραμέλα!).
Αυτό που ήθελαν και θέλουν όλοι αυτοί είναι να συγκαλύψουν την πραγματικότητα με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι εμείς, οι καθηγητές και οι γονείς μας. Μια πραγματικότητα που συνθέτουν, από την αρχή της σχολικής χρονιάς, οι ελλείψεις σε καθηγητές και βιβλία, οι άθλιες συνθήκες διδασκαλίας σε πολυπληθή τμήματα, όπου οι μαθητές μπορεί να φτάνουν και τους τριάντα, και η κατάργηση της ενισχυτικής διδασκαλίας.
Όλα αυτά, άλλωστε, δεν είναι άσχετα από την κοινωνία της φτώχειας και της εξαθλίωσης που φτιάχνουν, με τη σφραγίδα ΔΝΤ και μνημονίου, μαυρίζοντας ακόμα περισσότερο το μέλλον μας. Στην κοινωνία αυτή έρχεται να πατήσει και το «νέο σχολείο», όπως το αποκαλούν, το οποίο κάθε άλλο παρά νέο είναι και μας φέρνει στο νου σκηνές από παλιότερες εποχές, όταν μόνο οι λίγοι και εκλεκτοί είχαν τη δυνατότητα να μορφώνονται. Οι αλλαγές που θα φέρει, με την κατάργηση του δωρεάν βιβλίου, τη διεύρυνση του σχολικού ωραρίου και την ακόμα μεγαλύτερη εντατικοποίηση, ώστε να αποθαρρύνονται από νωρίς οι μαθητές που δεν έχουν για αποκούμπι κάποιο φροντιστήριο, το επιβεβαιώνουν.
Κατά τα άλλα, οι καταλήψεις και οι αγώνες είναι οι ένοχοι για την κατάσταση στην εκπαίδευση ή για τις δυσκολίες που συναντούν τα παιδιά από οικογένειες που δεν αντέχουν τα βάρη της παραπαιδείας. Αυτό πάσχιζαν όλον αυτόν τον καιρό να μας πείσουν. Λες και οι πραγματικοί υπαίτιοι, οι κρατούντες, που αποφασίζουν και διατάζουν το γκρέμισμα της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, ενδιαφέρθηκαν ποτέ για αυτά τα παιδιά! Λες και αν «κάτσουμε στα αυγά μας» τα πράγματα θα σταματήσουν να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο!
Η απάντηση σε όλους αυτούς, πάντως, δόθηκε με τον καλύτερο και πιο αποφασιστικό τρόπο στις μαζικές κινητοποιήσεις μας, με αποκορύφωμα την παρέμβαση στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και τη μετατροπή της σε μαζικό συλλαλητήριο.
Οι αποφάσεις για τις κινητοποιήσεις πάρθηκαν μέσω γενικών συνελεύσεων σε όλα τα σχολεία που συμμετείχαν, οι οποίες γίνονταν, αν όχι καθημερινά, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, με τη δυνατότητα συμμετοχής κάθε μαθητή. Έτσι, και με τη βοήθεια συχνών συντονιστικών με μαθητές από σχολεία που τελούσαν υπό κατάληψη, έγινε δυνατόν να μείνουν όλα τα σχολεία ενωμένα, συντονισμένα και σε διαρκή συνεννόηση για τις πορείες που γίνονταν μέρα παρά μέρα, αλλά και για την πορεία κατά τη διάρκεια της παρέλασης. Τότε που το μαθητικό κίνημα βγήκε νικητής, σπάζοντας την προσπάθεια τρομοκράτησης, με την ενεργή υποστήριξη φοιτητών, αλλά κυρίως καθηγητών και εργαζομένων. Εκεί είδαμε να καταρρέει στην πράξη η προπαγάνδα των ΜΜΕ, που ήθελε τους γονείς και το λαό απέναντι μας και όχι συμμάχους μας.
Όλο αυτό το διάστημα, λοιπόν, επιλέξαμε το δρόμο του αγώνα και σωστά πράξαμε. Γιατί εκεί κατακτήθηκαν όλα τα δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένου και αυτού της δημόσιας εκπαίδευσης, και μόνο εκεί μπορούμε να τα υπερασπιστούμε. Γιατί τις δύο βδομάδες που είχαμε κλειστά τα σχολεία μας, πήραμε άλλου είδους μαθήματα ζωής, που καμιά αίθουσα διδασκαλίας δεν είναι ικανή να μας διδάξει. Μάθαμε να συζητάμε και να δρούμε από κοινού και ότι μπορούμε να λύνουμε τα προβλήματά μας συλλογικά, σε αντίθεση με τις λογικές που θέλουν να μας καλλιεργήσουν, έτσι ώστε να βλέπουμε το συμμαθητή μας σαν ανταγωνιστή, όπου θα πατήσουμε για να ανεβούμε.
Μπορεί, όντως, να μην είδαμε ακόμα άμεσα αποτελέσματα. Δεν πρέπει, όμως, για κανένα λόγο να απογοητευόμαστε. Όλος ο αγώνας που δώσαμε ήταν ένα πρώτο βήμα μιας δύσκολης πορείας, για την ανατροπή των μέτρων που ισοπεδώνουν τις κατακτήσεις μας, η οποία απαιτεί το κίνημα να πάρει πανελλαδικά χαρακτηριστικά, γεγονός που δεν είναι πολύ μακριά!
Όλο το επόμενο διάστημα, να ανοίξουμε συζητήσεις για την αναγκαιότητα του κινήματός μας!
Να ενισχύσουμε την επιτροπή αγώνα και ανάλογες πρωτοβουλίες κίνησης και δράσης των μαθητών!
Όλοι μαζικά στη διαδήλωση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη!
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ 4ου Λυκείου Χανίων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου