ΙΣΤΟΡΙΕΣ “BULLING”

      Σοκαρισμένοι ακούσαμε στις ειδήσεις για την αυτοκτονία ενός 14χρονου συμμαθητή μας σε σχολείο στην Αθήνα, ως αποτέλεσμα των επιθέσεων που δεχόταν από συμμαθητές του. Λίγες μέρες μετά ένα άλλος μαθητής εισήχθη στο νοσοκομείο λόγω κοψιμάτων που προκάλεσε ο ίδιος στον εαυτό του μετά την ντροπή που ένιωσε όταν συμμαθητές του του κατέβασαν το παντελόνι στο σχολείο.  Το λεγόμενο “bulling”  στα σχολεία και η συζήτηση για τις αιτίες που προκαλούν τέτοια φαινόμενα έχει ανοίξει για άλλη μια φορά όσο τέτοια περιστατικά βγαίνουν και άλλα στην δημοσιότητα. 

   Άλλοι λένε ότι φταίνε οι γονείς, επειδή δεν διαπαιδαγωγούν σωστά  τα παιδιά τους 

   Άλλοι λένε ότι φταίνε οι καθηγητές και προτείνουν αυστηρές αξιολογήσεις. 

    Άλλοι ρίχνουν τις ευθύνες σε εμάς στους μαθητές, μας ρωτούν γιατί δεν μιλήσαμε έγκαιρα, γιατί δεν παρεμβήκαμε όταν έπρεπε. Είναι οι ίδιοι που συνήθως προτείνουν να βρισκόμαστε υπό καθεστώς συνεχούς επιτήρηση στα σχολεία μας. 

       Η κυβέρνηση αξιοποιεί  τη συζήτηση για το “bulling”,  για να προωθήσει κατασταλτικά μέτρα απέναντι στους μαθητές στο όνομα της διαπαιδαγώγησης και της πρόληψης της βίας.

 

     Για τις ευθύνες του συστήματος  θα μιλήσει κανείς;  Για τις ευθύνες ενός συστήματος που «διδάσκει» των ανταγωνισμό  και στηρίζεται στην λογική ότι το «δίκαιο» είναι με την πλευρά του ισχυρού;  Ποιες αξίες , άλλωστε μας μαθαίνει ο καπιταλισμός; Δεν μας μαθαίνει μήπως ότι τα κορίτσια είναι κατώτερα από το αγόρια; Ότι ένα συμμαθητής μας από άλλη χώρα είναι άξιος χλευασμού και δεν έχει δικαίωμα στην εκπαίδευση και σε ένα αξιοπρεπές σπίτι; Ότι όποιος βρίσκεται σε πλεονεκτική θέσει  μπορεί και «πρέπει» να επιβάλλεται στους άλλους; Ότι αξίζει μέχρι και να σκοτωθούμε για το  χατίρι μια ποδοσφαιρικής ομάδας;  Ότι οι  φασιστικές, ρατσιστικές, σεξιστικές αντιλήψεις  δεν είναι κάτι επικίνδυνο, αλλά απόψεις  ανάμεσα σε άλλες;  

   Η βίαιη συμπεριφορά μεταξύ μαθητών αντανακλά την βία που επικρατεί στην κοινωνία. Οι κυβερνήσεις που μιλάνε για το πόσο κακό είναι το bulling και η βίαιη συμπεριφορά των μαθητών, αλήθεια έχουν ποτέ καταδικάσει πολέμους που κάνουν οι Αμερικάνοι; 

     Κανένας μας δεν γεννιέται με την μία συμπεριφορά ή την άλλη. Όλοι διαμορφωνόμαστε από τα ερεθίσματα που παίρνουμε. Η επιθετική συμπεριφορά «διδάσκεται».  Ως μαθητές απορροφούμε το άγχος των γονιών μας που αγωνιούν για το πως θα τα βγάλουν πέρα με τους  χαμηλούς μισθούς και την ακρίβεια και των καθηγητών μας που πιέζονται «να βγάλουν την ύλη» σε βάρος πολλές φορές των μαθητών τους, επειδή αλλιώς θα αξιολογηθούν αρνητικά. Έχουμε και το δικό μας άγχος από μια καθημερινότητα που συνεχώς μας πιέζει. 

    Στην τάξης μας, στο σχολείο μας , αν κοιτάξουμε δίπλα μας θα δούμε τον συμμαθητή μας, που αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα με εμάς, την Τράπεζα Θεμάτων, την ΕΒΕ, το άγχος για το αν θα τα καταφέρει και τι θα καταφέρει στη ζωή του.  Θα δούμε τον σύμμαχό μας απέναντι σε κυβερνήσεις που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να ψηφίζουν νόμους που καταργούν τα δικαιώματά μας,  που χτυπούν τις κινητοποιήσεις μας, που κόβουν μισθούς στους γονείς μας και στους εκπαιδευτικούς. 

 Αυτές οι βίαιες συμπεριφορές εκπορεύονται από το σύστημα που θέλει να αποπροσανατολίζει την οργή μας  από αυτό, να τη διοχετεύουμε στο διπλανό μας, να μας εμφυσήσει το αλληλοφάγωμα και τον κανιβαλισμό. Τέτοια ζητήματα στα σχολεία μας τα αντιμετωπίζουμε όταν λειτουργούμε με συλλογικό πνεύμα, αλληλεγγύη και δεν διστάζουμε να τα συζητάμε. Οι «νταήδες» του σχολείου, άλλωστε, αν δούνε αντιδράσεις από το σύνολο των μαθητών, θα κάνουν πίσω και θα πάρουν το μήνυμα ότι οι συμπεριφορές τους δεν είναι αποδεκτές. 

  Οι μαθητές πρέπει να στεκόμαστε αλληλέγγυοι μεταξύ μας  και να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί να παλέψουμε απέναντι στο κοινό εχθρό.