Για τον άντρα που κλαίει

Με αφορμή τις δολοφονίες στο Φαρμακονήσι θα ήθελα να μοιραστώ μερικές σκέψεις.

Η κοινωνία μας είναι βαριά άρρωστη.

Η αρρώστια της γίνεται φανερή από τη στιγμή που χρησιμοποιούμε, όταν μιλάμε για ανθρώπους, όρους που αναφέρονται σε εμπορεύματα. Το επίθετο "λαθραίος" προσδιορίζει προϊόντα, όχι ανθρώπινες υπάρξεις. Ωστόσο, είναι τόσο βαθιά η διαστροφή που ο σεβασμός προς τον άνθρωπο αντικαθιστάται με αριθμούς, με αντικείμενα, με κέρδος.

Κι αυτό δεν είναι η μόνη έκφανση της διαπόμπευσης του ανθρώπου.

Οι φωτογραφίες των οροθετικών γυναικών που διασύρονταν σε κάθε κανάλι και σχολιάζονταν από  γλοιώδεις δημοσιογράφους.

Δημοσιογράφους που έθεσαν το ζήτημα της δολοφονίας του Φύσσα ως μονάχα ένα βαρύ χτύπημα για τη μάνα του κι ύστερα το αντιστάθμισαν με το κλάμα των μητέρων των χρυσαυγιτών.

Οι πολιτικοί που  μιλούν για "ανάκαμψη" κι "ανταγωνιστικές αγορές" και την ίδια στιγμή αδιαφορούν με περίσσιο θράσος για τους αστέγους ή τους αυτόχειρες.

Οι νεκροί απ' τα μαγγάλια.

Το γέλιο ορισμένων τομαριών για τους "λαθρο"μετανάστες που Γενάρη μήνα μπαίνουν σε βάρκες.

Η σιωπή.

Η σιωπή για τα εγκλήματα.

Η σιωπή που κάνει τον πιο δυνατό θόρυβο όταν γυρνά στο μυαλό μας η εικόνα του άντρα να κλαίει.

Η εικόνα του άντρα που κλαίει θυμίζει τη γυναίκα με τα σταυρωμένα δυνατά χέρια και τα δακρυσμένα μάτια μετά τη σφαγή στο Δίστομο από τους φασίστες.

Θυμίζει τον άντρα που αγγαλιάζει το ματωμένο του παιδί στην Παλαιστίνη.

Τον γειτονά μου που θυμώνει γιατί δεν μπορεί να στείλει την κόρη του στο Πανεπιστήμιο σε άλλη πόλη και μετά από ατέλειωτους καυγάδες κατεβαίνει στην πιλοτή και καπνίζει.

Θυμίζει τη μητέρα μου που κλαίει, γιατί δεν αντέχει τη σκοτεινιά αυτού του κόσμου.

Κι ίσως μας φαίνονται τα δικά μας μικρά μπροστά στον ανώνυμο άντρα που κλαίει. Τον περήφανο άντρα που λυγίζει επειδή πνίξαν τα παιδιά και τη γυναίκα του.

Ίσως η η Παλαιστίνη να μην είναι και τόσο κοντά και η γυναίκα απ' το Δίστομο να μη ζει πια.

Αλλά το κρύο των αριθμών των δολοφονημένων κάθε μέρα έρχεται πιο κοντά μας

και αυτές οι δολοφονίες δεν ήταν ούτε οι πρώτες και δεν θά' ναι και οι τελευταίες μέχρι να πάψουμε να δείχνουμε υποταγή ή ανοχή στην αθλιότητα αυτής της αρρώστιας, αυτού του κρύου και άθλιου συστήματος.

Και στον πόλεμο αυτόν που έχει κηρυχθεί όπλο μας έχουμε την οργή, τον διπλανό και την Ανθρωπιά μας.

Eu Jeune
http://resistancetoujours.blogspot.gr/2014/01/blog-post_2392.html