2ο ΕΠΑΛ Σιβιτανιδείου

Το 2ο ΕΠΑΛ Σιβιτανιδείου έκανε 3-4 μέρες κατάληψη με τα εξής αιτήματα:  

•  Να έχει το σχολείο μεγαλύτερη ελληνική σημαία
•  Να γίνεται έπαρση της σημαίας
•  Να καθιερωθεί το ποινολόγιο

Καταρχάς, τα ΕΠΑΛ (Επαγγελματικά Λύκεια) είναι εκπαιδευτήρια τα οποία δεν εξασφαλίζουν στον τελειόφοιτο τους κανένα επαγγελματικό δικαίωμα, ούτε αποκατάσταση στην αγορά εργασίας και στα οποία σπουδάζουν μαθητές λαϊκών οικογενειών, χαμηλών στρωμάτων. Δηλαδή, αυτοί οι μαθητές, οι οποίοι κυριολεκτικά πετάχτηκαν με κλωτσιές από το, κατά τα άλλα Δημόσιο, Γενικό Λύκειο, γιατί οι οικογένειές τους δεν μπορούν να πληρώσουν φροντιστήρια για να περάσουν στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Είναι νέοι και νέες που μετά το σχολείο, συχνά, δουλεύουν για να βοηθήσουν την οικογένειά τους να τα βγάλει πέρα. Αποτελούν τη νεολαία του μεροκάματου και της καταπίεσης, χωρίς ΦΥΣΙΚΑ κανένα δικαίωμα και καμία ασφάλιση!

Και να, που αυτή η γενιά, αντί να βγει στους δρόμους να διεκδικήσει ξανά πίσω τα δικαιώματά της στη μόρφωση και την εργασία, στρέφεται προς φασιστικά μορφώματα. Σε μια χρυσή αυγή, που δεν θα απαντήσει στο νέο ή τη νέα γιατί ο εργοδότης τον/την εκμεταλλεύεται. Δεν θα του/της απαντήσει γιατί ο πατέρας του/της είναι άνεργος. Ούτε θα του/της αναφέρει καν, ότι αυτά που δεν έχει τώρα, κάποτε (και μάλιστα καθόλου παλιά) θεωρούνταν δεδομένα, επειδή ο Λαός είχε παλέψει γι’αυτά!

Είναι άραγε όλα αυτά τυχαία; Καθόλου!

Το μακρύ χέρι του κεφαλαιοκράτη μπαίνει στο μυαλό του νέου και τον βάζει να απαιτήσει μόνος του, την εκμετάλλευσή του! Να θεωρήσει εχθρό του τον μετανάστη, τον οποίον ξεζουμίζουν, όπως άλλωστε κι εκείνον. Να υψώσει φραγμούς, να ορίσει αποστάσεις, ώστε τελικά να τον καταστήσει ανίκανο να οργανωθεί και να απαντήσει συλλογικά και αλληλέγγυα με όλο τον υπόλοιπο Λαό.

Πριν βιαστεί κανείς να βγάλει συμπεράσματα, να απογοητευτεί ή ακόμη περισσότερο, να στραφεί ενάντια σε αυτά τα παιδιά, στους συμμαθητές μας οι οποίοι φωνάζουν για «αίμα» και «τιμή» ενώ κάποιος άλλος πλουτίζει (ή θα πλουτίσει) από το δικό τους ιδρώτα, ας αναλογιστούμε τις δικές μας προσωπικές ευθύνες. Ή, καλύτερα, την ευθύνη της Αριστεράς.

Πώς ο μαθητής-εργαζόμενος του ΕΠΑΛ, ΕΠΑΣ , του νυχτερινού ή και του ΓεΛ (του οποίου οι μαθητές σε αντίθεση με το παρελθόν, σύνηθες είναι να δουλεύουν το απόγευμα) να συνειδητοποιηθεί και να αποφασίσει να αγωνιστεί εναντίον του αφεντικού του; Ενάντια στο αφεντικό, που μπορεί μεν να τον πληρώνει ελάχιστα και χωρίς ασφάλιση, αλλά τον έχει ανάγκη; Πώς να κατηγορήσεις το νέο εργάτη που δεν εξεγείρεται  όταν εσύ δεν τον έχεις πλησιάσει, δεν τον έχεις ακούσει και δεν μιλάς μαζί του την ίδια γλώσσα;

Η ταξική συνείδηση δεν προϋπάρχει  αλλά χτίζεται και οικοδομείται μέσα από τη δράση, την πάλη και τις κινηματικές διαδικασίες!

Και πατώντας στην αδυναμία της Αριστεράς να εμπνεύσει και να «βρει» τη «νέα» ,αυτή, τάξη, θα σηκώσει ανάστημα ο υποτιθέμενος «πατριώτης» και «σωτήρας», έχοντας πάντα ένα σύστημα να του «κάνει πλάτες», να τον συντηρεί και να τον θρέφει.

Όσο η Αριστερά ασχολείται με τις προεδρικές καρέκλες, τόσο θα απομακρύνεται από τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς και την αναζήτηση του Λαού. Μια αναζήτηση που βασίζεται στην ανάγκη όλων μας για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση! Όσο η Αριστερά στρέφεται προς τα ψευδοδιλλήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ιμπεριαλιστών, τόσο θα αφήνει το ελεύθερο στο σύστημα και στα φασιστικά υποκείμενα να ξεγελούν και να παραμυθιάζουν τη νεολαία. Αν κάτι πρέπει να κερδίσει πίσω η Αριστερά, αυτό είναι ο αγωνιστικός της χαρακτήρας, μέσω του οποίου θα καταφέρει να πάρει ξανά κεντρικό ρόλο στη διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού. Με αυτό τον τρόπο και μόνο θα μαζευτεί ξανά στο «αυγό» του το τερατούργημα της εξαθλίωσης και ο Λαός θα πάρει την υπόθεση στα χέρια του!