Οι σκέψεις μιας απόφοιτης Λυκείου για τις Πανελλήνιες που τέλειωσαν πριν λίγο

Όταν κάθισα να γράψω αυτό το άρθρο, αναπόφευκτα χρειάστηκε να κάνω μια αναδρομή στη χρονιά που πέρασε. Ομολογουμένως, μια τέτοια κίνηση ήταν τουλάχιστον δυσάρεστη. Αν έχει κανείς να θυμάται κάτι αυτό είναι πίεση, πολύ μεγάλη πίεση και εντατικοποίηση. Έχει να θυμάται το άγχος στον ίδιο και τον περίγυρό του. Οι συνέπειες αυτές όσον αφορά το ίδιο το άτομο είναι τόσο σωματικές όσο και ψυχολογικές. Απ’ τη μία κούραση, έλλειψη ύπνου, σωματοποιημένο άγχος και από την άλλη νεύρα, κλάματα, απότομα σκαμπανεβάσματα της διάθεσης αλλά και της αυτοπεποίθησης. Όσον αφορά τον περίγυρο του καθενός, συνήθως, φανερά ή όχι, τα ίδια περίπου συναισθήματα κυριαρχούν. Ένταση εκεί που δεν χρειάζεται, άγχος και πίεση μεταφέρεται σε φίλους και συγγενείς...

Μου είναι αδύνατο όμως να αφήσω κάτι τόσο απαισιόδοξο και τρομακτικό να επηρεάσει όσους δεν έχουν δώσει ακόμη και προετοιμάζονται για αυτή την διαδικασία. Θα ήταν επομένως σωστό να εξορθολογήσουμε, να ερμηνεύσουμε και να κατανοήσουμε γατί κάποιος μπαίνει σε μια τέτοια διαδικασία.

Το γιατί να δώσει κάποιος Πανελλήνιες αν όλο δυσανασχετεί μ’ αυτές και δεν πίνει το πικρό ποτήρι είναι μια ερώτηση η οποία μπαίνει από αρκετούς «καλοθελητές» με βάση ότι είναι ελεύθερη επιλογή σου κάτι τέτοιο. Λοιπόν, αυτό είναι ένα κατάπτυστο ψέμα. Ούτε επιλογή μας είναι ούτε και το θέλουμε. Προφανώς και θέλουμε να σπουδάσουμε, όμως αυτό είναι τελείως διαφορετικό από την διαδικασία των Πανελληνίων. Αλλά ακόμη και κάποιος να μην ενδιαφέρεται να σπουδάσει, και δυστυχώς αυτοί είναι πολλοί αφού το εκπαιδευτικό μας σύστημα αλλά και η κοινωνία κάθε άλλο παρά μας προτρέπει για κάτι τέτοιο, οφείλει να το κάνει γιατί χωρίς κάποιο δίπλωμα η πιθανότητα να βρει μια δουλειά που να μπορεί να τον κάνει να ζει σαν άνθρωπος είναι ακόμη πιο μικρή, θα έλεγα αρνητική, απ’ αυτήν του να έχεις πτυχίο Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Ένα άλλο ερώτημα είναι το ποιος δίνει Πανελλήνιες. Δίνει ο καθένας; Και αν απαντήσουμε πως ναι, θεωρητικά ο καθένας δίνει αν το θέλει, τότε μπαίνει το ερώτημα με ποιους όρους δίνει ο καθένας; Ευτυχώς, εδώ ούτε και θεωρητικά δεν στέκει μια απάντηση πως όλοι έχουν ίσες ευκαιρίες. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι άμεσα συνυφασμένο με την παραπαιδεία. Είτε αυτή λέγεται εξωσχολικές δραστηριότητες στις μικρές ηλικίες, όπως ξένες γλώσσες, αθλήματα, μπαλέτο κ.λπ. είτε φροντιστήρια και ιδιαίτερα στο λύκειο και ίσως και από το γυμνάσιο, η ουσία παραμένει ίδια. Έχεις λεφτά; Η παραπαιδεία απλώνει τις αγκάλες της σε σένα και ένα καλύτερο, φαινομενικά τουλάχιστον, μέλλον σε περιμένει. Δεν έχεις; Τότε λυπούμαστε αλλά έχεις μόνος σου να παλέψεις με κάποιον που κρατάει και το καρπούζι και το μαχαίρι. Οπότε αν δεν έχεις χρήματα, δεν σπουδάζεις και δεν έχεις το δικαίωμα και να απαιτήσεις κάτι περισσότερο από αυτό που σου δίνεται απ’ αυτήν τη διαλυμένη εκπαίδευση. Με λίγα λόγια, όπως και τα πάντα σ’ αυτήν τη κοινωνία έτσι και η εκπαίδευση είναι ταξική.

Όμως, παράλληλα ο λαός δέχεται μια εξαιρετικά σφοδρή επίθεση τα τελευταία δύο χρόνια. Δύο μνημόνια, εκατοντάδες μέτρα και οι ταξικές διαφορές εν τέλει γίνονται φανερές σε μια κοινωνία που κοιμόταν και πίστευε σε «ίσες ευκαιρίες για όλους». Αν παρατηρήσει κανείς αυτά τα δύο χρόνια επίθεσης στο λαό, θα δει ότι και η εκπαίδευση δεν ξεφεύγει απ’ αυτό.

Τις δύο τελευταίες χρονιές Πανελληνίων τα θέματα έγιναν αισθητά πιο δύσκολα, με αποκορύφωμα τα φετινά όπου πάνω στην κάψα τους να βάλουν δύσκολα, πιο δύσκολα, άλυτα θέματα, έβαλαν λάθος θέματα! Φέτος, όποιος δεν είχε λεφτά για φροντιστήριο, και αυτοί οι μαθητές ήταν πολλοί, πήγε άκλαυτος… Πού να έγραφε καλά; Στην περίληψη της Αρβελέρ; Στα μαθήματα γενικής; Στη φυσική και στα μαθηματικά κατεύθυνσης μήπως; Εκτός από αυτούς που δεν είχαν λεφτά για φροντιστήρια φέτος χτυπήθηκαν οι μέτριοι σε βαθμολογίες μαθητές. Οι μαθητές δηλαδή με βαθμούς από 12 έως 17. Και ποιοι είναι αυτοί; Το 90% των μαθητών!!! Οι αριστούχοι ούτως ή αλλιώς γράφουν, ίσως λίγο λιγότερο, όμως οι άλλοι καταβαραθρώνονται σε βαθμολογίες που τα δάχτυλα των χεριών μας αρκούν για να τις εκφράσουν.

Στο τέλος όμως επειδή μια αισιόδοξη χροιά είναι πάντα καλή (!), βγαίνει και κάτι θετικό απ’ τις Πανελλήνιες! Μέσα απ’ αυτήν την διαδικασία ο καθένας συγκροτεί καλύτερα τις απόψεις του για τη σαπίλα, την αδικία και την ταξικότητα αυτού του συστήματος οδηγώντας τον έτσι με αναπτερωμένο το ηθικό και την οργή του σε νέους, πιο δυνατούς αγώνες…